Plattschapp findet „Dat Leven even“ so toll, dass sie die CD zur CD des Jahres 2009 gemacht haben!

Hier geht es direkt zur CD im Shop.

Hier die Rezension:

Us „CD des Jahres“ – dat hele Leven op een Spegelplaten! Gitta Franken un ehr Dreeblatt speelt op de brede Klaviatur vun’t Föhlen, Dinken un Wesen: Vun plinköögschen Humor („Froo Müller“) över vergnööglich Dummtüüch („Mien Blues“) bet na tietkritisch anklagen Leder („Waar sünd se hen?“). Jüst so de Rhythmen to de Leder, altohopen schreven vun Gitta un ehren Kirl Udo: Mal suust se di vergöögt üm de Ohren, annermal hebbt se all de irnsthaftige Melancholie, de to’n Bispill ok in Hermannn van Veen sien Leder liggt, mal överrascht en Rhythmuswessel un schufft di anner Biller dör’n Gehörgang in’n Bregen.
De Texten sünd di veel plietscher as bi Godewind & Co., liekers geiht dat jüst so goot in’t Ohr: De Gesangstimm blifft in’n Vöörgrund, ünnerstütt vun een tweete Stimm (Ute de Haan) – mitünner ok mit korte a-capella-Törns middenmang. Schall mi verlangen, wat di nich ok de een oder anner Melodie as Ohrworm nageiht un bavento dat Danztee-Danzbeen an to jöken fangt. Blangenbi geseggt: Anners as de masse anner Platt-Musikers künnt de Frankens ok richtig Platt – bruukst nich bang ween, datt du över enkelte Städen över weghören muttst.